Het probleem met een strikte maandkalender is, dat er ongeveer 12.4 maanmaanden in een zonnejaar gaan. Een maanjaar van 12 maanden komt dus elk (zonne)jaar ongeveer 11 dagen te kort en een maanjaar van 13 maanden ieder jaar circa 19 dagen.
Hierdoor verschuiven de maanden op een dergelijke maankalender ten opzichte van het zonnejaar. Op een kalender van 12 maanden valt de maand Niesan, die in de lente moet vallen, elk jaar 11 dagen vroeger, en dus na verloop van tijd in de winter, de herfst, de zomer en dan weer in de lente.

Om deze verschuiving te compenseren werd een extra maand ingevoegd: een tweede maand Adar. In de vierde eeuw voerde Hillel II een vaste kalender in, die is gebaseerd op mathematische en astronomische berekeningen. Deze kalender, die nog steeds wordt gebruikt, standaardiseerde de lengte van de maanden en de toevoeging van maanden in  verloop van een cyclus van 19 jaren. Hierdoor loopt de maankalender in de pas met de zonnejaren. De maand Adar II wordt toegevoegd in het 3e, 6e, 8e, 11e, 14e, 17e en 19^e jaar van een cyclus.